เธอรำคาญที่มีชายชราขอทานมาวุ่นวาย สามีรู้เข้าก็โกรธจนไป “รุมซ้อม” แต่พอเธอได้เห็นศพของขอทานถึงกับ…

ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ออกไปให้ไกลจากร้านฉันเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำให้ร้านฉันดูสกปรกนะ” เจ้าของร้านอาหารวัยกลางคนตะโกนไล่

เธอกำลังโมโห เพราะชายแก่ขอทานมานั่งอยู่หน้าร้าน แกใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดรุ่งริ่งจับประตูไว้ไม่ยอมปล่อย ข้างๆแกมีชามเก่าที่ข้างในมีเหรียญบาทอยู่ 2-3 อัน

ชายขอทานคนนี้มาอยู่แถวนี้ได้หลายวันแล้ว ดวงตาของเขามัว ใบหน้าสกปรกเลอะเทอะ ริมฝีปากมีคราบมัน ไม่รู้ว่าไปหาของกินมาจากที่ไหน แต่ทำไมกินแล้วไม่เช็ดปากสักนิด เสื้อผ้าที่แกใส่ก็ดูไม่ออกว่าสภาพเดิมเป็นยังไง มันขาดๆแหว่งๆไปทั่ว ผมของแกขาวไปทั้งหัว ดูยุ่งเหยิง ปากก็พึมพำว่า “ข้าผิดไปแล้ว ยกโทษให้ข้าเถอะ” ไม่มีใครรู้ว่าแกหมายถึงอะไร

ในที่สุดเจ้าของร้านก็ปิดประตูสำเร็จอย่างยากลำบาก คิดว่าขอทานคงออกไปจากตรงนั้นแล้ว นึกไม่ถึงว่าชายขอทานก็เหนื่อยเหมือนกัน ก็เลยนั่งลงตรงหน้าร้าน ขอเงินจากผู้คนที่เดินผ่านไปมาเหมือนเดิมเจ้าของเห็นดังนั้นก็โกรธ ถ้าชายขอทานไปนั่งอยู่ตรงนั้นแขกที่ไหนจะเข้ามา เธอก็เลยเปิดประตูออกไปด่า “จะไปขอทาน ไปตายที่ไหนก็ไป อย่ามาอยู่หน้าร้านชั้น แกมานั่งอยู่อย่างนี้ฉันดวงซวยหมด”

ได้ยินเจ้าของร้านเริ่มด่า เจ้าของร้านถัดๆไปก็แอบหัวเราะ ไม่รู้ทำไมชายขอทานถึงได้ชอบนั่งอยู่หน้าร้าน เจ้าของร้านเองก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากไล่ให้แกไปไกลๆ

ตกกลางคืน เจ้าของร้านนอนอยู่บนเตียง บ่นเรื่องชายขอทานกับสามี สามีของเธอเป็นคนขับแท็กซี่ออกจากบ้านแต่เช้ากว่าจะกลับก็ค่ำมืด เขาไม่เคยมาดูแลกิจการร้าน ตัวเขาเองเป็นคนใจร้อน แค่ได้ยินว่ามีขอทานมาสร้างความเดือดร้อน ก็โมโหใหญ่ “อะไรนะ? ขอทาน? คุณไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ผมจะให้เพื่อนมาจัดการซักยก มันก็จะไม่มาวุ่นวายอีกแล้ว”

 

“อะไรนะ? ทำร้ายร่างกายหรอ? ทำอย่างนี้ไม่ดีมั้ง” เจ้าของร้านลังเล แม้ว่าเธอจะด่าว่าชายขอทานอยู่ทุกวัน แต่เธอก็ยังลังเลถ้าจะต้องหาคนมาทำร้ายแก

สามีหันกลับมามองหน้าเธอ เอามือลูบหัวแล้วว่า “ไม่เป็นไรน่า ก็แค่ขอทานคนนึงเท่านั้นเอง ตายไปก็ไม่เป็นไร”

“คุณอย่าลงมือหนักนะ อย่าให้ถึงชีวิต”

“โอเคๆ ผมเข้าใจแล้ว คุณไม่ต้องคิดมาก”

เธอทำท่าลังเลสักพัก แล้วก็ตกลง

วันต่อมา สามีก็หาเพื่อนมาได้ 2-3 คน ที่ปกติจะกินเหล้าเล่นไพ่ด้วยกัน สนิทกันมาก พอพวกเขามาถึงหน้าร้าน ก็เห็นว่าชายชราขอทานยังอยู่ตรงนั้น เขาก็สั่งทันที “เอาให้เต็มที่เลยเพื่อน เดี๋ยวอั๊วเลี้ยงเหล้าเอง”

“ได้เลย พรรคพวก” พูดจบก็เข้าไปรุมเตะตีชายขอทาน ชายชราพยายามเอามือกอดหัวไว้ ล้มลงกลิ้งไปมาบนพื้น แต่พวกเขาก็ไม่ยอมหยุด โชคดีที่พวกเขาไม่ได้เอาถึงตาย แต่กระดูกคงหักไปบ้างแน่ๆ

“ฟังให้ดีนะไอ้แก่ ถ้าจะขอทานก็ไปขอที่อื่น อย่าให้พวกข้าได้เจออีก ถ้าเจอก็จะโดนดีแบบนี้ เข้าใจมั้ย?! ไป! พวกเรา” เขาพูดจบ ก็พากันเดินจากไป

ในร้าน เจ้าของปิดประตู มองดูชายขอทานโดนซ้อม ในใจก็รู้สึกไม่ดี คนแถวนั้นก็รู้จักสามีของเธอ รู้ว่าเขาทำเพื่อเมีย แต่ก็ไม่มีใครออกมาห้าม พวกเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่น บวกกับพวกเขาก็เกลียดชายขอทานเหมือนกัน

ชายขอทานนอนแบ็บอยู่ตรงนั้นกว่าครึ่งวัน ถึงบังคับตัวเองให้ขึ้นมานั่งได้ มุมปากแกมีรอยเลือดแห้งกรัง แกไอไม่หยุด ซี่โครงหักไปหนึ่งซี่ เจ็บปวดมาก แต่ไม่มีใครสังเกตว่า หลังโดนซ้อมใบหน้าชายขอทานไม่มีร่องรอยความโกรธเลย แต่กลับรู้สึกเป็นอิสระ เขาใช้สายตามัวๆมองไปที่ร้าน สีหน้าผ่อนคลาย

ชายขอทานพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ชามของแกแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว เงินไม่กี่เหรียญตกอยู่บนพื้น รอให้เจ้าของมาเก็บ แต่ชายชรากลับไม่ก้มลงไปเก็บ แต่เดินตรงไปข้างหน้าเหมือนมองไม่เห็นเหรียญเหล่านั้น แกเดินอย่างช้าๆ ออกมาจากซอยนั้น แล้วก็หายไปจากสายตา

หลายวันมานี้เจ้าของร้านมีความสุขมาก ชายขอทานไม่กลับมาอีกแล้ว เธอเช็ดโต๊ะไป ทักทายแขกไป แถมยังฮัมเพลงไม่หยุด

แล้วตอนนั้นเอง ประตูร้านก็ถูกเปิดออก ตำรวจสองนายเดินเข้ามา แขกในร้านทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว เจ้าของร้านก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“สวัสดีครับ คุณคือคุณหลิวชุนฮวาใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณตำรวจมีเรื่องอะไรคะ?” เจ้าของร้านเริ่มตระหนก เธอคิดถึงชายขอทานที่โดนทำร้าย

“คืออย่างนี้ครับ พวกเราอยากรู้ว่าตอนนี้คนในครอบครัวของคุณเป็นยังไงบ้าง ขอคุยด้วยหน่อยนะครับ”

เจ้าของร้านถอนหายใจ ไม่ใช่เรื่องชายขอทานก็โอเคแล้ว “ได้ค่ะ เชิญไปคุยในห้องรับรองดีกว่า”

แล้วตำรวจก็เริ่มพูดเมื่อทั้งสามเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว “คือว่าเราอยากถามเกี่ยวกับหลิวอ้ายกั๋วคุณพ่อของคุณสักหน่อย”

 

เจ้าของร้านได้ยินชื่อพ่อก็อารมณ์เปลี่ยน “ชั้นไม่ใช่ลูกสาวของเขา ชั้นไม่มีพ่อแบบเขา” เธอน้ำตาคลอ “เขาขายชั้นให้คนอื่นตั้งแต่ชั้นอายุ 13 แล้ว”

ตำรวจสองคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจที่เธอพูด

เธอรำคาญที่มีชายชราขอทานมาวุ่นวาย สามีรู้เข้าก็โกรธจนไป “รุมซ้อม” แต่พอเธอได้เห็นศพของขอทานถึงกับ….

“ตอนนั้นเขาเล่นการพนันทุกวัน เอาเงินในบ้านไปเสียในบ่อนจนหมด ขายบ้านเพื่อเอาไปใช้หนี้ แม่ของชั้นเลิกกับเขา เขาก็ยังเล่นต่อไป สุดท้ายไม่มีอะไรจะขายแล้ว เขาก็เลยขายชั้นให้สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ไม่มีลูก เพื่อแลกกับเงิน แล้วเขาก็หายไปจากชีวิตชั้น พวกคุณคิดว่าเขาเป็นพ่อชั้นมั้ยล่ะ?” เจ้าของร้านยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงสั่น กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธออยากลืมเรื่องนี้ แต่ทำยังไงก็ลืมไม่ได้

ตำรวจพยักหน้า “พวกเราเห็นใจในสิ่งที่คุณต้องเจอ แต่ตามกฎหมายแล้วเขาก็ยังเป็นพ่อของคุณ” เธอเช็ดน้ำตา “งั้นพวกคุณว่ามา มาหาชั้นมีอะไร”

“3 วันก่อนมีศพชายชราคนนึงลอยขึ้นมาจากแม่น้ำ ตรวจสอบดูแล้วพบว่าเป็นพ่อของคุณ เราขอเชิญคุณไปช่วยยืนยันศพด้วย”

“อ้อ เข้าใจแล้ว” เธอพูดโดยสีหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ

เจ้าของร้านกับตำรวจเดินเข้ามาในห้องเก็บศพ เมื่อประตูเปิดออก เธอก็เห็นว่ามีศพนอนอยู่บนเตียง เขาสวมเสื้อผ้าสีมอมแมม ผมสีขาวโพลน ดูสกปรก เขาก็คือชายขอทานคนนั้น

ตำรวจพูดว่า “มีพยานเห็นผู้ตายเดินอยู่ริมแม่น้ำก่อนหน้านั้นหนึ่งคืน ดูจากสภาพแล้วน่าจะเป็นขอทาน วันต่อมาก็มีคนพบเขากลายเป็นศพในแม่น้ำ พวกเราสันนิษฐานว่าผู้ตายกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตาย โดยเรายังไม่ทราบสาเหตุ คุณลองดู ใช้คุณพ่อคุณมั้ย?”

เจ้าของร้านมองดูศพของชายขอทาน ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมแกต้องมานั่งอยู่หน้าร้านทุกวัน แกมาชดเชย มาอยู่เป็นเพื่อนลูกสาว แต่แกไม่มีหน้ามาพบตรงๆ เพราะงั้นไม่ว่าจะโดนด่า โดนตีก็ไม่พูดอะไร แล้วก็เลือกที่จะจากโลกนี้ไปโดยลำพัง

ที่มา liekr

เธอรำคาญที่มีชายชราขอทานมาวุ่นวาย สามีรู้เข้าก็โกรธจนไป “รุมซ้อม” แต่พอเธอได้เห็นศพของขอทานถึงกับ…